આવ ને આવીને કંઈ રકઝક ન કર,
સાવ ખાલી આંખને ભરચક ન કર.
સ્હેજ હડસેલીને અંદર આવજે–,
બારણે પહોંચ્યા પછી ઠક ઠક ન કર.
શું વીતે છે એની સૌને છે ખબર,
આમ તું ઘડિયાળમાં ટકટક ન કર!
મીરાં, નરસૈયો, કબીર બોલી ચૂક્યાં,
તું વળી તારી રૂએ બકબક ન કર.
બે જણા અંધારું શોધે છે ફરી,
પથ્થરો ભેગા કરી ચકમક ન કર.
આંખ સામે આલબમ જ્યાં જૂનું આવી જાય છે,
બ્લૅક ઍન્ડ વ્હાઈટ સમય પણ રંગભીનો થાય છે.
બાના બોખા સ્મિતવાળો ચહેરો જ્યારે જોઉં છું,
આજ પણ ફોટા મહીંથી વારતા સંભળાય છે.
જે દીવાલો પર કરેલા હોય લીટા આપણે,
એ જ દીવાલો ઉપર ફોટો કદીક ટીંગાય છે.
એક પણ ઍન્ગલથી એ મૉડેલ જેવાં છે નહીં,
લગ્ન કરતાં મમ્મીપપ્પા કેટલાં શરમાય છે!
એ નિખાલસતા, ઉમળકો, પ્રેમ ક્યાંથી લાવશું?
જૂના ફોટા પાડવા ક્યાં એટલા સ્હેલાય છે?
મનોરંજન કરી લઉં છું, મનોમંથન કરી લઉં છું,
પ્રસંગોપાત્ત જીવનમાં પરિવર્તન કરી લઉં છું.
સમજપૂર્વક સમષ્ટિનું સમાલોચન કરી લઉં છું,
જીવનને હું વલોવી આત્મસંશોધન કરી લઉં છું.
મનોબળથી મનોવૃત્તિ ઉપર શાસન કરી લઉં છું,
નયન નિર્મળ કરીને રૂપનું દર્શન કરી લઉં છું.
નિરંતર શ્વાસ પર જીવનનું અવલંબન નથી હોતું,
બહુધા હું હૃદયમાં એક આંદોલન કરી લઉં છું.
અમે પાગલ, અમારે ભેદ શો ચેતન-અચેતનમાં,
પ્રતિમા હો કે પડછાયો હું આલિંગન કરી લઉં છું.
સમય ક્યારે વિસામો ખાય છે ‘અકબર’ના જીવનમાં?
વિસર્જન થાય છે નિત્, નિત્ નવું સર્જન કરી લઉં છું.
કદી મહેનત કરી લઉં છું, કદી રાહત કરી લઉં છું,
ઘણી વેળા અમસ્તી પણ ખડી આફત કરી લઉં છું.
કિનારા જેમ સાગરથી કદી જીવ્યું નથી જાતું,
નિરંતર હું જીવનમાં કંઈ ને કંઈ હરકત કરી લઉં છું.
જીવનને આંગણે નિત્ નિત્ નવા મહેમાન આવે છે,
ખુશી આવે - ગમી આવે, પરોણાગત કરી લઉં છું.
નહિવત્ છું, પરંતુ આભ સામે મીટ માંડું છું,
પ્રભુની દેન છે કે આવડી હિંમત કરી લઉં છું.
સભામાં કોઈ ‘અકબર'થી પરાયું રહી નથી શકતું,
ગઝલમાં હું પરાઈ પીડને અંગત કરી લઉં છું.
