સમજું છું અલ્પેશને થોડું-ઘણું,
એટલું પોલું છે આ હોવા-પણું.
તરબતર છઈયે હવે તો આપણે,
કેટલું અદ્દભુત છે આ ખાલી-પણું.
એક ઘરમાંથી કશે ગુમ થઈ ગયાં,
ભીંત, ફળિયું, ઓસરી ને બારણું.
શબ્દ વિસ્ફોટક બન્યો છે એટલે,
અર્થ જાણે બોંબમાં બેઠો અણુ.
એ કદી ઠરવા નહીં દે જાતને,
દોસ્ત, ગાંડી માથે બેડું આપણું.
‘પાગલ’ આ ચ્હેરે કરચલી એટલે,
શિલ્પ ઘડતું આ સમયનું ટાંકણું.
– અલ્પેશ પાઠક ‘પાગલ’
No comments:
Post a Comment