ગાંધીવાણી - Mahatma Gandhi Quotes – સં. ઉર્વીશ વસાવડા

[1] આપણા આટલા બધા દેશવાસીઓને જીવનની પ્રાથમિક જરૂરિયાતો સુદ્ધાં મળતી નથી એ વખતે, આ આલીશાન મકાનમાં રહેવાનો અથવા મારી જરૂરિયાત કરતાં એક તસુ પણ વધારે જગ્યા વાપરવાનો મને શો હક છે, એમ મારી જાતને હું કેટલીકવાર પૂછું છું.

Sometimes I ask myself what right have I to live in this mansion or to use even an inch of room beyond my strict requirement when so many of our countrymen are denied even the elementary decencies of life.

[2] અનુભવે મને એ પણ બતાવ્યું છે કે સત્યના પૂજારીએ મૌનનું સેવન કરવું ઘટે છે. જાણ્યેઅજાણ્યે પણ મનુષ્ય ઘણી વેળા અતિશયોક્તિ કરે છે અથવા જે કહેવા યોગ્ય હોય તે છૂપાવે છે કે જુદી રીતે કહે છે. આવાં સંકટોમાંથી બચવાને ખાતર પણ અલ્પભાષી થવું આવશ્યક છે. થોડું બોલનાર વગર વિચારે નહીં બોલે; પોતાના દરેક શબ્દને તોળશે.

Experience has taught me that silence is part of the spiritual discipline of a votary of Truth. Proneness to exaggerate, to suppressor modify the Truth, wittingly or unwittingly, is a natural weakness of man, and silence is necessary in order to surmount it. A man of few words will rarely be thoughtless in his speech; he will measure every word.

[3] હું કબૂલ કરું છું કે હું ખાલી હાથે પાછો આવ્યો છું. પણ મને એટલો સંતોષ છે કે જે વાવટાની આબરૂ મારા હાથમાં સોંપાઈ હતી તે વાવટો મેં નીચો નમાવ્યો નથી, કે તેની પ્રતિષ્ઠાને કોઈ રીતે ઝાંખપ લાગવા દીધી નથી. મેં નિરંતર એવી કાળજી રાખી છે ને પ્રાર્થના કરી છે, કે મારાથી ગફલતથી કોઈ ક્ષણે કે નબળાઈની કોઈ પળમાં એવું કાંઈ કામ ન થાઓ કે એવું કંઈ વચન ન બોલાઓ જેનાથી મારા દેશનું ગૌરવ ઝાંખું પડે કે મારા દેશભાઈઓએ મારા પર મૂકેલા વિશ્વાસને માટે હું અપાત્ર ઠરું.

I confess of having returned empty handed. But with a deep sense of satisfaction, that I have not let down the glory and prestige of the flag entrusted in my hands. It has always been my prayer to be very careful in seeing that, no action or utterance on my part, even in the moment of weakness or by some mistake, would diminish the pride of my country, or I may prove inadequate to the trust, my countrymen have shown in me.

[4] ઘણાં આધ્યાત્મિક પ્રસંગોમાં, વકીલાતના પ્રસંગોમાં, સંસ્થાઓ ચલાવવામાં, રાજ્યપ્રકરણમાં હું કહી શકું છું કે ‘ઈશ્વરે મને બચાવ્યો છે.’ જ્યારે બધી આશા છોડીને બેસીએ, બંને હાથ હેઠા પડે, ત્યારે ક્યાંક ને ક્યાંકથી મદદ આવીને પડે છે એમ મેં અનુભવ્યું છે. સ્તુતિ, ઉપાસના, પ્રાર્થના એ વહેમ નથી, પણ આપણે ખાઈએ છીએ, પીએ છીએ, ચાલીએ-બેસીએ છીએ, એ બધું જેટલું સાચું છે, તેના કરતાંયે એ વધારે સાચી વસ્તુ છે. એ જ સાચું છે, બીજું બધું ખોટું છે. એમ કહેવામાં અતિશયોક્તિ નથી. આવી ઉપાસના, આવી પ્રાર્થના, એ કંઈ વાણીના વૈભવ નથી. તેનું મૂળ કંઠ નથી પણ હૃદય છે.

But in all my trials – of a spiritual nature, as a lawyer, in conducting institutions and in politics – I can say that ‘God saved me’. When every hope is gone, when helpers fail and comforts flee’ I find that help arrives somehow, from I know not where. Supplication, worship, prayper are no superstition; they are acts more real than the acts of eating, drinking, sitting or walking. It is no exaggeration to say that they alone are real, all else is unreal. Such worship or prayer is no flight of eloquence; it is no lip-homage. It springs from the heart.

[5] મારા ઉપરની તમારી શ્રદ્ધા મને આભો કરી મૂકે છે…. તમારા આટલા બધા વિશ્વાસને હું લાયક છું કે કેમ, એની મને શંકા છે. પણ હું એટલું જાણું છું કે, મારામાં જે કંઈ તાકાત છે તે સર્વથા હું સત્ય અને અહિંસાનો ઉપાસક છું તેને આભારી છે.

Your faith overwhelms me…. I am doubtful whether I deserve all this confidence, but this much I know that whatever strength I may have is entirely due to the fact that I am votary of truth and non-violence.